Valk.

Why is the sky so high...(8)


Rebenta con todo.
Pártelles a cara.
Escáchaslles os dentes.

Revoluciónate.
Se ti mesmo, vamos
tes ganas e sábelo.


É a hora, é a hora e o momento, de rebentar.
A hora e o momento, de saír e decir que sigues aquí.
Foron eles, eses fillos de puta.
Rompéronche a base.

Enemigo Descoñecido.
Mira descoñecida.
Munición Descoñecida.
Camiño Descoñecida.
ámote.


No Vietnam, a solución era o rifle.
Agora, a teoría é unha poesía anti-poética.
Anti-estética.
Fea.
Horribél.
Indigna.
Pero é a arma, é a palabra, a descoñecida.


8.000 millas levas
en 4 pasos,
e o futuro non da para máis.

Insert Coin, bitch.

Rematou.
Queda o frío.
E non , non para eles,
para tí, imbécil, que quedaches sen base.
Non podes construir algo tan alto sobre unha taboa con rodas,
Gilipollas.

.

Os días distintos non existen.
O todo o nada, dí unha cancionciña, a de sempre, debaixo da Palestina de sempre, cas cores de sempre.
O todo o nada.

Camiñas, mirándote no reflexo do espello, de sempre, de Hermida.
Camiñas ca chulería de sempre.
O mundo sóplacha, pensas mentras escribes unha "A" nun coche, no que inda que non te das conta, hay un home.
O mundo, sóplacha

As horas, non contan.
Os lugares, non contan.
Simples rituais, tonterías, retrincos dun tempo,
no que o feito de esperar, era sempre un verbo en pasado.

Ti só agardas unha cousa, e segue sendo a cousa de sempre.
Uns ollos.
Uns ollos que non che gustan,
nin che pertencen,
uns ollos que cha soplan,
pero ó fin e ó cabo, son os ollos
que non che deixan durmir.



Cabreo.
Odio.
Dicía un becho verde, que esto leva á oscuridade.
Eu digo, que leva á ridiculez
á patosidade, é ó maior  das absurdeces.
A quedar ben, para logo tropezar.
Tropezar, frente a alguen, que xa quedou ben.




Ó final, esos ollos, que só durante unhas milésimas de segundo , miraronche con cariño e asombro,
son o único no que pensas no camiño de volta.


Ficas libre, baixo a chuvia, e de novo, pintas esa A.
Con chulería.
Aparte de esos ollos, o mundo sóplacha.

Fun nado, nadei, e morrín.

Fun nado,
nadei,
e morrín.

A última frase,
as últimas verbas.
"Non te metas na auga, oh, que é fonda".

A última frase, de vida.
3 anos despois de ser nado, non nadei, e morrín.



Agora, a morte deume a oportunidade de poder ver
como sería esa vida, logo de saír do auga.
Tomando ese bocata de nocilla de pan bimbo con corteza,
que tanto me cabreaba.



...E tal vez o pan bimbo, untado por Nocilla, fora o único bó que me esperaba, ó menos durante 12 anos, ó saír do auga.


Mereceu a pena?

Observando a caixa.

As veces, notoo.
Notoo pola noite, tirado nunha cama, inconsciente.
Tirado no chan, acariñado dous seres
que doces,
permitironme durmir ó seu carón, facendo frío.

Noto nos meus beizos o sabor de un té,
un té sen demasiado azucre.
Pero doce.

Noto nos meus oídos, o son cariñoso e vello,
dun órgano de gran tamaño.
Pero doce, e melódico.

Noto, na miña pel, como escorrega auga,
auga fría que non doe, é pura.
Agua da chuvia, doce, e melódica.

Noto, con dificultade, como os meus fríos parpados,
se quedan conxelados, impechables,
ante unha imaxe tan fermosa.

Noto, a pequena calor emitida por unha cerilla, acariñandome,
esa cerilla que usa a túa avoa, porque non lle gustan os mecheros.
Esa cerilla, que para outros é misto, pero para ti
que só queres ser feliz, segue a ser cerilla.
Esa cerilla, que vivía con outras moitas nunha caixa vermella,
que algunha vez sentiu o tacto do lado marrón que tanto che gusta tocar,
esa cerilla que se consume para o teu pracer.
Para o pracer de mirala.
Para o pracer de sentir esa calor,
a pesar da súa vida.

Noto a felicidade no que antes reixataba,
noto a felicidade no frío das gotas do rocío que recordo, pero non vexo:

Noto a felicidade no lume, que por causa de aquela cerilla,
arde debaixo dunha pota que me fará feliz dentro de unhas liñas.

Noto a felicidade no sorriso da miña avoa,
que me mira con dozura mentras probo aquel caldo que ela me preparou porque miña nai, ocupada, non poido facerme de comer.

Noto a felicade nas gafas que repousan ó lado dunha pequena dentadura,
que reside, vermella, nunha moble feito polo propio dono.

Noto a felicidade, agochada dentro dunha caixa de zapatos.
Esa caixa de zapatos que agora , esta aberta mentras miro para ela,
recordando con morriña,
noites e noites, que alí gardei.


Pechei a caixa, señores…e esquezino todo…