.

Os días distintos non existen.
O todo o nada, dí unha cancionciña, a de sempre, debaixo da Palestina de sempre, cas cores de sempre.
O todo o nada.

Camiñas, mirándote no reflexo do espello, de sempre, de Hermida.
Camiñas ca chulería de sempre.
O mundo sóplacha, pensas mentras escribes unha "A" nun coche, no que inda que non te das conta, hay un home.
O mundo, sóplacha

As horas, non contan.
Os lugares, non contan.
Simples rituais, tonterías, retrincos dun tempo,
no que o feito de esperar, era sempre un verbo en pasado.

Ti só agardas unha cousa, e segue sendo a cousa de sempre.
Uns ollos.
Uns ollos que non che gustan,
nin che pertencen,
uns ollos que cha soplan,
pero ó fin e ó cabo, son os ollos
que non che deixan durmir.



Cabreo.
Odio.
Dicía un becho verde, que esto leva á oscuridade.
Eu digo, que leva á ridiculez
á patosidade, é ó maior  das absurdeces.
A quedar ben, para logo tropezar.
Tropezar, frente a alguen, que xa quedou ben.




Ó final, esos ollos, que só durante unhas milésimas de segundo , miraronche con cariño e asombro,
son o único no que pensas no camiño de volta.


Ficas libre, baixo a chuvia, e de novo, pintas esa A.
Con chulería.
Aparte de esos ollos, o mundo sóplacha.