.

Sinxelamente, vale a pena.
Afogar as penas? Combatilas.
O xeito? O mesmo.
Ofrendas a Baco.


Que é o que falla?
Tal vez sexa un surrealista,

e non me guste un puzzle, 

cas pezas ben colocadas.

Rebentarei os bordes,
para sinxelamente,

modelar este puzzle de maneira que me guste.
Só a mín.


Crueldade.
Pobres pezas.
Esnaquizadas.
Postas á forza.


Estálles ben. 

Xenreira.

Contra todos, hoxe. Hoxe, contra todo.
Non importa o qué, non importa quén, non importa o por qué, serei feliz.
Serei feliz , pero ódiome. E ódioos. Hipócritas.
Seres andantes cun sorriso encantador que non fan máis que sorrir coma absurdos payasos contratados polo circo máis noxento das barriadas dunha cidade desgastada.
Noxento.

Por qué non odialos? Odiaos, ou ódiote. Odiareite.
A xenreira leva semanas xa, non desaparece, nin fai acto de presencia, pero esta ahí. Escóndese baixo a man, detrás da língua, e sempre agarda para saúdar cando non miras.
Xenreira.

Non sei se prefiro que non me comprendan, ou que me ignoren...
...de todas formas, odiareinos.

Valk.

Why is the sky so high...(8)


Rebenta con todo.
Pártelles a cara.
Escáchaslles os dentes.

Revoluciónate.
Se ti mesmo, vamos
tes ganas e sábelo.


É a hora, é a hora e o momento, de rebentar.
A hora e o momento, de saír e decir que sigues aquí.
Foron eles, eses fillos de puta.
Rompéronche a base.

Enemigo Descoñecido.
Mira descoñecida.
Munición Descoñecida.
Camiño Descoñecida.
ámote.


No Vietnam, a solución era o rifle.
Agora, a teoría é unha poesía anti-poética.
Anti-estética.
Fea.
Horribél.
Indigna.
Pero é a arma, é a palabra, a descoñecida.


8.000 millas levas
en 4 pasos,
e o futuro non da para máis.

Insert Coin, bitch.

Rematou.
Queda o frío.
E non , non para eles,
para tí, imbécil, que quedaches sen base.
Non podes construir algo tan alto sobre unha taboa con rodas,
Gilipollas.

.

Os días distintos non existen.
O todo o nada, dí unha cancionciña, a de sempre, debaixo da Palestina de sempre, cas cores de sempre.
O todo o nada.

Camiñas, mirándote no reflexo do espello, de sempre, de Hermida.
Camiñas ca chulería de sempre.
O mundo sóplacha, pensas mentras escribes unha "A" nun coche, no que inda que non te das conta, hay un home.
O mundo, sóplacha

As horas, non contan.
Os lugares, non contan.
Simples rituais, tonterías, retrincos dun tempo,
no que o feito de esperar, era sempre un verbo en pasado.

Ti só agardas unha cousa, e segue sendo a cousa de sempre.
Uns ollos.
Uns ollos que non che gustan,
nin che pertencen,
uns ollos que cha soplan,
pero ó fin e ó cabo, son os ollos
que non che deixan durmir.



Cabreo.
Odio.
Dicía un becho verde, que esto leva á oscuridade.
Eu digo, que leva á ridiculez
á patosidade, é ó maior  das absurdeces.
A quedar ben, para logo tropezar.
Tropezar, frente a alguen, que xa quedou ben.




Ó final, esos ollos, que só durante unhas milésimas de segundo , miraronche con cariño e asombro,
son o único no que pensas no camiño de volta.


Ficas libre, baixo a chuvia, e de novo, pintas esa A.
Con chulería.
Aparte de esos ollos, o mundo sóplacha.

Fun nado, nadei, e morrín.

Fun nado,
nadei,
e morrín.

A última frase,
as últimas verbas.
"Non te metas na auga, oh, que é fonda".

A última frase, de vida.
3 anos despois de ser nado, non nadei, e morrín.



Agora, a morte deume a oportunidade de poder ver
como sería esa vida, logo de saír do auga.
Tomando ese bocata de nocilla de pan bimbo con corteza,
que tanto me cabreaba.



...E tal vez o pan bimbo, untado por Nocilla, fora o único bó que me esperaba, ó menos durante 12 anos, ó saír do auga.


Mereceu a pena?

Observando a caixa.

As veces, notoo.
Notoo pola noite, tirado nunha cama, inconsciente.
Tirado no chan, acariñado dous seres
que doces,
permitironme durmir ó seu carón, facendo frío.

Noto nos meus beizos o sabor de un té,
un té sen demasiado azucre.
Pero doce.

Noto nos meus oídos, o son cariñoso e vello,
dun órgano de gran tamaño.
Pero doce, e melódico.

Noto, na miña pel, como escorrega auga,
auga fría que non doe, é pura.
Agua da chuvia, doce, e melódica.

Noto, con dificultade, como os meus fríos parpados,
se quedan conxelados, impechables,
ante unha imaxe tan fermosa.

Noto, a pequena calor emitida por unha cerilla, acariñandome,
esa cerilla que usa a túa avoa, porque non lle gustan os mecheros.
Esa cerilla, que para outros é misto, pero para ti
que só queres ser feliz, segue a ser cerilla.
Esa cerilla, que vivía con outras moitas nunha caixa vermella,
que algunha vez sentiu o tacto do lado marrón que tanto che gusta tocar,
esa cerilla que se consume para o teu pracer.
Para o pracer de mirala.
Para o pracer de sentir esa calor,
a pesar da súa vida.

Noto a felicidade no que antes reixataba,
noto a felicidade no frío das gotas do rocío que recordo, pero non vexo:

Noto a felicidade no lume, que por causa de aquela cerilla,
arde debaixo dunha pota que me fará feliz dentro de unhas liñas.

Noto a felicidade no sorriso da miña avoa,
que me mira con dozura mentras probo aquel caldo que ela me preparou porque miña nai, ocupada, non poido facerme de comer.

Noto a felicade nas gafas que repousan ó lado dunha pequena dentadura,
que reside, vermella, nunha moble feito polo propio dono.

Noto a felicidade, agochada dentro dunha caixa de zapatos.
Esa caixa de zapatos que agora , esta aberta mentras miro para ela,
recordando con morriña,
noites e noites, que alí gardei.


Pechei a caixa, señores…e esquezino todo…

Se o viches..

Ben.
Se non , jódeste.